Του Νίκου Τιμοθέου*
Η «τρικυμία σε ένα ποτήρι νερό» που βιώνουμε με αφορμή την περιβόητη πια εγκύκλιο για το ενωτικό δημοψήφισμα αποδεικνύει περίτρανα πόσο απροετοίμαστες είναι και οι δύο κοινότητες για ομοσπονδία.
Όλη η συζήτηση για το αν έφταιξε ή όχι ο ΔΗΣΥ με την αποχή είναι παραφιλολογία και καθαρά υποκριτική. Η ουσία έγκειται αλλού: Είμαστε έτοιμοι και στις δύο πλευρές για μια ομοσπονδία;
- Μήπως περιμένουμε να υπογράψουμε συμφωνία δικοινοτικής ομοσπονδίας και την επόμενη μέρα το πρωί, ως δια μαγείας, θα εξαφανιστούν και στις δύο πλευρές τα σύμβολα και οι εκδηλώσεις που «ενοχλούν» την άλλη κοινότητα, είτε είναι σημαίες και επιγραφές είτε εορτασμοί είτε παρελάσεις κοκ;
Αν αδυνατούμε να προετοιμαστούμε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, η όποια λύση θα είναι εξαιρετικά εύθραυστη και το ρίσκο ανάφλεξης πολύ μεγάλο.
Γιορτάζουν οι Τ/Κ την εισβολή, τους φόνους, τους βιασμούς, την παράνομη κατοχή γης, την διατήρηση της Αμμοχώστου, ως πόλης φαντάσματος, κοκ και η δική μας πλευρά τα δικά μας «ανδραγαθήματα»! Άλλο «μαθαίνω ιστορία, αίτια και αφορμές» όσο πιο αντικειμενικά γίνεται και άλλο «γιορτάζω» γεγονότα που κρίνονται ευαίσθητα για τους «συγκάτοικους» ή «συνέταιρους» μου!
Αν θέλουμε όντως να ΔΟΚΙΜΑΣΟΥΜΕ να βρούμε λύση δεν αρκεί να την βρούμε στα χαρτιά, -στις γραπτές συμφωνίες και στις υπογραφές. Τέτοιες υπογράφουν κάθε μέρα, αντιμαχόμενες πλευρές σε όλες τις κρίσεις ανά το παγκόσμιο και όμως οι περισσότερες κρίσεις αναζωπυρώνονται!
- ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ;
Επειδή απλούστατα, οι αντιμαχόμενες πλευρές δεν εννοούν τι υπογράφουν και δεν προετοιμάζονται ψυχολογικά, συμβολικά και νομικά/κανονιστικά. Δεν αλλάζουν κουλτούρα: συμπεριφορά, σύμβολα, ακόμη και το «λέγειν» τους -τις λέξεις, όρους και χαρακτηρισμούς της καθημερινής γλώσσας του λαού, των πολιτικών και των ΜΜΕ. Και φυσικά μιλούμε για την πλειοψηφία, αφού πάντα θα υπάρχουν μειοψηφίες που θα διαφωνούν -γι’ αυτές πρέπει να υπάρχουν νόμοι που να τους απαγορεύουν την πρόκληση αναταραχής μεταξύ κοινοτήτων και άλλων ομάδων ή μειονοτήτων, όπως υποτίθεται ότι έχουμε με τους αντιρατσιστικούς νόμους.
Άσχετα επομένως από το αν θα πετύχουμε λύση ομοσπονδίας ή θα καταλήξουμε σε de jure διχοτόμηση, εφόσον θα είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε πλάι-πλάι με τους Τ/Κ, θα πρέπει να προετοιμαστούμε για ειρηνική «συμβίωση». Εκτός κι αν ονειρευόμαστε ρομαντικά ανατροπή της σημερινής κατάστασης εκτός ομοσπονδίας! Και τα γεγονότα των ημερών μάλλον το αντίθετο δείχνουν.
Όσο λοιπόν οι πολιτικοί των δύο πλευρών υποτιμούν την ανάγκη για ένα «εθνικό» ΚΩΔΙΚΑ ΑΞΙΩΝ που να ετοιμάζει την ψυχολογία και την κουλτούρα του λαού για ειρηνική συμβίωση, οι πιθανότητες εξεύρεσης βιώσιμης λύσης παραμένουν μικρές και η πιθανότητα απόρριψης όποιας λύσης προταθεί σε δημοψηφίσματα παραμένει μεγάλη και αν ακόμα υπερψηφιστεί, θα είναι εύθραυστη και στο έλεος μικρών μειονοτήτων εκατέρωθεν!
- Έχουμε εκατέρωθεν τα κότσια για το πρώτο αυτό βήμα;