Του Νίκου Τιμοθέου*
Ο Ελληνοκύπριος ζει «ελεύθερος», με την έννοια της «εσωτερικής» αυτοδιοίκησης, μόλις 57 χρόνια. Απ’ αυτά μόλις τρία (1960-1963) αναφέρονται σε ενιαίο κράτος, έστω υπό “κηδεμονία”! Άλλα 11 (1963-1974) έζησε σε ελαφρά κουτσουρεμένο κράτος με μικρούς Τ/Κ θύλακες. Τα υπόλοιπα 43 ζει σε ένα κατά το σοβαρά κουτσουρεμένο κράτος με το 1/3 του εδάφους του υπό ξένη κατοχή τεράστιου για το μέγεθος του στρατού!
Σε ό,τι αφορά την προ του 1960 ιστορία του Έλληνα Κυπρίου, θα πρέπει να γυρίσουμε το ρολόι πάνω από δυο χιλιετίες πίσω για να βρούμε «ανεξάρτητες» κυπριακές πόλεις – και όχι ενιαίο κράτος! Στο συντριπτικό μέρος της ιστορίας του ο Ε/Κ έζησε υπό «κατοχή» με κολοβή αυτοδιοίκηση διάφορων βαθμών!
Στις τρεις χιλιάδες χρόνια της ζωής του στη νήσο Κύπρο, ο Ε/Κ απέκτησε μια συγκεκριμένη προσωπικότητα, που αξίζει να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης ομάδας κοινωνιολόγων και ψυχολόγων.
- Καταρχάς και χάριν επιβίωσης, ο Ε/Κ έγινε ταυτόχρονα κυνικός και ρομαντικός!
- Έμαθε να ζει με ψευδαισθήσεις και οράματα -και «ορόματα»!
- Έμαθε να αμφισβητεί τα πάντα και ταυτόχρονα να είναι ευκολόπιστος!
- Η μακρόχρονη δουλεία τον δίδαξε να αγωνίζεται σκληρά και να επιβιώνει όταν η ζωή το απαιτεί και ταυτόχρονα να ξεγελά κάθε Αρχή -ακόμα και όταν είναι «δική» του! Να είναι δουλοπρεπής στο ατομικό επίπεδο και ψευτοεπαναστάτης στη μάζα και στον όχλο! Να είναι «κομουνιστής/σοσιαλιστής» στη θεωρία και καπιταλιστής στην πράξη! Να απαιτεί αξιοκρατία στα λόγια και ρουσφέτι στην πράξη -για τον …εαυτό του!
Η ευημερία των 57 χρόνων της κολοβής ανεξαρτησίας έδωσε στον Ε/Κ τη δυνατότητα να αποκτά επαγγελματικά προσόντα (διπλώματα/πτυχία) και παράλληλα να παραμένει αμόρφωτος!
- Η δυνατότητα εκπαίδευσης (με θυσία συνήθως των γονιών) κατέστησε τον Ε/Κ μέτριο έως καλό εξειδικευμένο «επαγγελματία» και ημιμαθή στα υπόλοιπα –(γεω)πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά!
Ο συντηρητικός υπερσυνδικαλισμός δίδαξε τον Ε/Κ να κρύβεται πίσω από τη μάζα, να αναζητά εύκολες, ανέξοδες λύσεις και να αυξάνει την εντροπία του όλου συστήματος μέχρι …κατάρρευσης!
- Έτσι οι κρατικοί/δημόσιοι οργανισμοί «ανεβαίνουν» σταθερά την κατηφόρα (συχνά μέσω διαφθοράς) μέχρι την πτώχευση καταβροχθίζοντας τους φόρους του αφελούς φορολογούμενου! Οι κρατικές υπηρεσίες «ανεβαίνουν» σταθερά την κατηφόρα της αναποδοτικότητας και αναποτελεσματικότητας παρά τις φωτεινές εξαιρέσεις των λίγων ευσυνείδητων (λόγω DNA ή/και οικογενειακής ΜΟΡΦΩΣΗΣ). Την ίδια πορεία ακολουθούν οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις του τόπου, όπως πχ οι τράπεζες. Παντού ο συντηρητικός υπερσυνδικαλισμός αντί στην πρόοδο (το όνομα της οποίας ανερυθρίαστα καπηλεύεται) οδηγεί στην κατωφερική ισοπέδωση! (Στο όνομα του ευσεποθισμού, ο Ε/Κ πίστεψε ότι οι άφρονες Ε/Κ τράπεζες, δίκην Μίδα, θα του απέδιδαν 5-7% για τα ευρωπουλάκια του όταν στις φρόνιμες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης απέδιδαν 0-2%! Και έτσι κατέληξε στο κούρεμα όπου ευκολόπιστος αφελής ή/και απατημένος απώλεσε οικονομίες μιας ζωής, μη συνειδητοποιώντας ότι «έπαιζε κουμάρι»!)
Η μακρόχρονη δουλεία κατέστησε τον Ε/κ αγνώμονα: φορτώνει την απερισκεψία του στους σωτήρες/ευεργέτες του!
- Μόλις μάλιστα άρχισε να «στέκει στα πόδια του» ξέχασε, άπαξ εισέτι, το πάθημα του και άρχισε τα ίδια -βλέπετε «ο κακός εαυτός δεν κρύβεται επί …Μακρόν»! (Οι δάσκαλοι δημοτικής/μέσης τσιρίζουν και ας είναι οι πιο καλοπληρωμένοι και λιγότερο εργαζόμενοι της ΕΕ! Οι γιατροί και νοσηλευτές του δημοσίου παρομοίως! Ακολουθούν, οσονούπω, οι υπάλληλοι του ευρύτερου και μετά του κεντρικού δημοσίου;)
- Τη μεταρρύθμιση την ξεχάσαμε μόλις η Τρόικα αναχώρησε και οι αντιπρόσωποι του λαού αντί να τον οδηγούν, τον ακολουθούν στον κατήφορο λαϊκίζοντες!
Καταφέραμε να φέρουμε την Τουρκία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ενώπιον των δύο πλέον αξιόπιστων διεθνών οργανισμών -ΟΗΕ και ΕΕ- και την ξεσκεπάσαμε.
Τώρα αντί να παραμείνουμε προσγειωμένοι και να μετρήσουμε τα κουκιά μας, ανοίγουμε δειλά-δειλά το κουτί της Πανδώρας με τους ακροκεντρώους να ετοιμάζονται να ανοίξουν τους ασκούς του Αιόλου για να …αγωνιστούν τάχα για τη μεγάλη ιδέα!
Μήπως η σχιζοφρενική προσωπικότητα που μας έφερε στο 1974 με τις τότε μαξιμαλιστικές αλαζονικές επιδιώξεις επί Μακαρίου και στο χείλος της οικονομικής πτώχευσης επί Χριστόφια ξαναβγαίνει στην επιφάνεια «πομπάροντας» ακόμη μια αιθεροβαμονική και καταληκτικά «ικαρική» φούσκα;
- Ας «κάτσουμε τώρα ΧΑΜΑΙ», ας μελετήσουμε Θουκυδίδη (πελοποννησιακό πόλεμο), πτώση Βυζαντίου, Μικρασιατική καταστροφή, κυπριακές καταστροφές του 1974, του Μαρί και της οικονομίας, ας μελετήσουμε τι έπαθαν/παθαίνουν γειτονικοί λαοί με μαξιμαλιστικές φαντασιώσεις, ας αναλογιστούμε τι είναι αειφόρα εφικτό τον 21ο αιώνα στο Ανατολικό άκρο της Ευρώπης, πως θα καταστούμε πρότυπο κράτος-μέλος της ΕΕ και πως θα αξιοποιήσουμε πλήρως την ιδιότητα μας ως μέλους της και ΜΟΝΟΝ ΤΟΤΕ ας αποπειραθούμε ΟΡΘΙΟΙ να επιλέξουμε σώφρονες «στρατηγούς» και «νέα» ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ στρατηγική για το κυπριακό!
- Μπορούμε;
*Δημοσιεύτηκε στον ΠΟΛΙΤΗ στις 22 Ιουλίου 2017