Του Νίκου Τιμοθέου
Η Κύπρος βρίσκεται σε βαθειά κρίση: στο κυπριακό, στην αξιοπιστία της ενώπιον τρίτων, στην οικονομία, στο ενεργειακό, στην παραγωγικότητα και στο κόστος του ευρύτερου δημόσιου τομέα και στην ανταγωνιστικότητα του τόπου!
Η πολιτική της Κυβέρνησης σε όλα τα θέματα είναι ανερμάτιστη και ερασιτεχνική με τη δημοτικότητα του προέδρου στο αβυσσώδες 20-25%!
Παρομοίως, η αξιοπιστία της πολιτικής και των πολιτικών βρίσκεται στο ναδίρ!
Προσβλέποντας στις επόμενες προεδρικές εκλογές, ο λαός νιώθει έντονα την ανάγκη για ηγεσία που να μπορεί να εμπιστευτεί – που να τον εμπνέει!
Ο Έλληνας Κύπριος νιώθει στο πετσί του, πρώτα και πάνω απ’ όλα, μια κρίση ηγεσίας.
Διερωτάται: Τι σημαίνει για εμάς ηγεσία, πώς θέλουμε τους ηγέτες μας, ποιες αξίες θα πιστεύει και θα υπηρετεί, πώς θα αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος και του παρόντος, πώς θα δημιουργήσουμε την κοινωνία στην οποία ονειρευόμαστε να ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας;
Ο κόσμος είναι γεμάτος από επίδοξους πολιτικούς ηγέτες – δυστυχώς είναι σπάνιοι εκείνοι που ικανοποιούν τα ηγετικά ιδεώδη! Από τους περισσότερους απουσιάζουν φωναχτά οι σημαντικότερες ηγετικές ιδιότητες. Δεν είναι τυχαίο ότι για πολλούς η λέξη «πολιτικός» προκαλεί τώρα πια αρνητικούς συνειρμούς!
Οι πολιτικοί ηγέτες είναι ζωτικά αναγκαίοι! Μέσω της κρατικής εξουσίας, αξιολογούν την κατανομή δυνάμεως και πόρων, κτίζουν σχέσεις με άλλους συμμέτοχους και παίρνουν αποφάσεις που έχουν τεράστιες επιπτώσεις στην ευημερία ενός έθνους και του λαού του.
Η ηγεσία στο πολιτικό πλαίσιο απαιτεί εστίαση στο μακροχρόνιο καλό μιας χώρας, πάνω και πριν από κάθε βραχυπρόθεσμο προσωπικό ή κομματικό όφελος.
Πάνω απ’ όλα, η ηγεσία σε πολιτικό πλαίσιο απαιτεί ‘statesmanship’ – σε αντιδιαστολή με τον «πολιτικό» και ακόμη περισσότερο τον «πολιτικάντη» – να έχει, δηλαδή, ο «πολιτειακός ηγέτης» την ακεραιότητα και τη θέληση να υψώσει το ανάστημα του για ό,τι είναι δίκαιο, ακόμη και αν αυτό σημαίνει την αποχώρηση του από την κυβέρνηση ή την απώλεια των εκλογών.
Ο Καλός Πολιτικός Ηγέτης
- συνιστά παράδειγμα ακεραιότητας και αφοσίωσης στους ανθρώπους που αντιπροσωπεύει και στο κοινό και στους εκπρόσωπους του.
- έχει καλές διαπροσωπικές και επικοινωνιακές ικανότητες και μπορεί να δουλεύει και να συνεργάζεται με άλλους, ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων, για να επιτύχει το μέγιστο καλό για το λαό στο σύνολο του.
- μπορεί να ανθίσταται στους πειρασμούς και τα θέλγητρα της πολιτικής σκηνής
- έχει ισχυρό χαρακτήρα συνδυάζοντας συνείδηση και χάρισμα.
- είναι διατεθειμένος να ακούει τις ανάγκες του πολίτη, κάθε πολίτη, και να τον εκπροσωπεί πιστά.
- έχει το θάρρος να υψώσει το ανάστημα του και να αναφωνήσει ό,τι πρέπει να λεχθεί – παρά να πει στο λαό ό,τι (ο λαός) θα ήθελε να ακούσει.
- είναι έτοιμος να πάρει δύσκολες και ίσως μη δημοφιλείς αποφάσεις χάριν του μεγαλύτερου καλού.
Ο αποτελεσματικός ηγέτης κτίζει συμμαχίες και συνασπισμούς, ενώ ο αναποτελεσματικός «πολιτικάντης» – ή δημαγωγός – χρησιμοποιεί τη χειραγώγηση για να επιτύχει το σκοπό του, αντί της έμπνευσης και της κινητοποίησης.
Μια βασικότατη ηγετική ικανότητα που λείπει από πλείστους πολιτικούς «ηγέτες» είναι η ικανότητα να αναλαμβάνουν ευθύνη. Είναι πανέτοιμοι να δακτυλοδείξουν όλους τους άλλους και πολύ λίγοι είναι ικανοί να αναλάβουν την ευθύνη για τα λάθη τους, να παραδεχθούν τις πολιτικές αποτυχίες και να αναγνωρίσουν το μερίδιο τους στη δημιουργία του όποιου προβλήματος.
Ο υπεύθυνος ειλικρινής απολογισμός είναι εκ των ων ουκ άνευ για αποτελεσματική πολιτική ηγεσία, καθώς χωρίς αυτόν, δεν μπορεί να υπάρξει σεβασμός από το λαό.
Ο καλός πολιτικός ηγέτης είναι εκείνος που είναι ειλικρινής και υπεύθυνος για τις αποφάσεις και τις πράξεις του και έχει τα κότσια να παραδεχθεί τα λάθη του.
Εστιάζει την ενέργεια και το χρόνο του εργαζόμενος για το κοινό καλό παρά για να καλύψει τα νώτα του και να κριτικάρει τους άλλους! Απεχθάνεται τον αυτοέπαινο!
Ας μας βοηθήσουν τα πιο πάνω να αξιολογήσουμε και τους σημερινούς πολιτικούς «ηγέτες» και όποιον άλλο επιθυμεί να χρηστεί πολιτικός ηγέτης και ας επιλέξουμε εκείνους που διαθέτουν τις πιο πάνω ηγετικές ικανότητες!
- Υπάρχουν, αν ψάξουμε, θα τους βρούμε!
*Δημοσιεύτηκε στο Φιλελεύθερο τον Οκτώβριο του 2011