του Νίκου Τιμοθέου*
Η πολιτική κακοφωνία συνεχίζεται! Τα τέσσερα κομματίδια, που καλύπτουν διάσπαρτα τον «αχανή» πολιτικό χώρο της δημοκρατικής Κύπρου, πέρα από το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, αναζητούν σε μια παρωδία το νέο Πρόεδρο, που θα φέρει τη μεγάλη …αλλαγή. Είναι όμως αυτό εφικτό;
Ας δούμε ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των τεσσάρων κομμάτων και πως επιζητούν να βρουν κοινό υποψήφιο.
- Παντελής έλλειψη (κοινής) εσωτερικής ιδεολογίας
Το καθένα έχει εσωτερικά φράξιες που έχουν διαφορετικές ατζέντες και αντιμάχονται η μια την άλλη και μάλιστα εν κρυπτώ! Οι διαφορετικές ατζέντες τους αφορούν και σε ιδεολογικά θέματα, καλύπτοντας όλο το φάσμα από ψευδο-σοσιαλισμό μέχρι πλήρη φιλελευθερισμό.
Και στα τέσσερα κόμματα βρίσκει κάποιος από φανατικούς φιλελεύθερους μέχρι ψευδο-κομμουνιστές / σοσιαλιστές –μερικοί απ’ αυτούς είναι μάλιστα εκατομμυριούχοι! Από οπαδούς της αυστηρής λιτότητας μέχρι «αναπτυξιακούς»! Από οπαδούς της μετοχοποίησης/ιδιωτικοποίησης των ημικρατικών μέχρι φανατικούς υποστηρικτές του σημερινού status, που βολεύει πολλούς και προσωπικά και ρουσφετολογικά! Από οπαδούς της διζωνικής μέχρι απορριπτικούς!
- Παντελής έλλειψη εσωτερικής δημοκρατίας και αρχηγικά σύνδρομα
Ενώ τα τέσσερα κόμματα εμφανίζονται ως άκρως δημοκρατικά, τα τρία έχουν προέδρους που παρουσιάζουν αρχηγικά σύνδρομα, χωρίς φυσικά να γίνονται δεκτοί εσωτερικά οι αρχηγοί τους ως τέτοιοι με αποτέλεσμα να υποσκάπτονται εσωτερικά συνεχώς από τους εσωτερικούς αντιπάλους τους! Ακόμη και στο λιλιπούτειο πράσινο κόμμα, η ΓΓ προσπαθεί να τηρήσει τους κανόνες, πλην όμως ο τέως ΓΓ και μοναδικός βουλευτής του, εκμεταλλευόμενος τη θέση του «εκπροσώπου», επιδεικνύει καθημερινά αρχηγικές τάσεις! - Παντελής έλλειψη τήρησης ακόμη και των εσωτερικών κανονισμών
Η μέθοδος που επέλεξαν τα τρία μεγαλύτερα κόμματα για να υποδείξουν υποψηφίους ουδεμία σχέση με εσωτερικές δημοκρατικές διαδικασίες έχει. Η επιλογή υποψηφίων από το καθένα γίνεται κεκλεισμένων των θυρών από μικρές ομάδες είτε άτυπες αρχηγικές φράξιες, όπως στο ΔΗΚΟ (για τον πρώτο υποψήφιο του), είτε από ολιγάριθμα θεσμοθετημένα όργανα σε ΕΔΕΚ και ΕΥΡΩΚΟ και αργότερα για ΔΗΚΟ (για το δεύτερο υποψήφιο του). Τα απλά μέλη των κομμάτων αυτών αγνοούνται παντελώς! Θα κληθούν εκ των υστέρων, να επικυρώσουν –πανηγυρικά(!)- όποιον επιλέξουν οι αρχηγοί τους. (Σ’ αυτό φυσικά προσπαθούν να αντιγράψουν κακόγουστα την αντιδημοκρατική μέθοδο του ΑΚΕΛ, που τάχα συζητά δημοκρατικά στη βάση τα των προεδρικών εκλογών, ενώ γίνεται ακριβώς το αντίθετο: αποφασίζει το κέντρο, ως είθισται στα κομμουνιστικά κόμματα και στη συνέχεια γίνεται πλύση εγκεφάλου της βάσης για να υποστηρίξει τις αποφάσεις του κέντρου! Η μέθοδος «δουλεύει» στο ΑΚΕΛ λόγω νοοτροπίας του τυπικού μέλους του, που όμως διαφέρει άρδην από την αντίστοιχη του ΕΥΡΩΚΟ, της ΕΔΕΚ και των Πρασίνων, που παρουσιάζουν εσωτερικά ανεξαρτησία απόψεων –στο ΔΗΚΟ θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η μέθοδος «δουλεύει» και βοηθά στη συσπείρωση λόγω της αρχής του ατομικού οφέλους και του ρουσφετιού που πάντα το διέκρινε.) - Ύπαρξη μυστικής ατζέντας και υστεροβουλίας τουλάχιστον των αρχηγών των τριών από τα τέσσερα κομματίδια
Είναι εμφανές από τις δηλώσεις των αρχηγών των τριών μεγαλύτερων κομμάτων και από τις διαρροές από το περιβάλλον και από τις αντίπαλες εσωτερικές τους φράξιες ότι δεν είναι όλων οι προθέσεις γνήσιες, αλλά εν πολλοίς υστερόβουλες. Γι’ αυτό και δεν δέχονται ούτε να συνασπιστούν σε κομματική ομοσπονδία, αλλ’ ούτε να προκηρύξουν κοινό εκλογικό συνέδριο το οποίο θα αποφάσιζε και επί της κοινής διακήρυξης και επί του υποψηφίου.
- Παντελής έλλειψη σεβασμού μεταξύ τους
Το ΔΗΚΟ διεκδικεί δογματικά, ως η εκλεκτή 13η φυλή του Ισραήλ, το δικαίωμα να επιβάλει δικό του υποψήφιο! Χρειάζεται κι άλλο παράδειγμα;
Τα τέσσερα μικρά κόμματα παραδέχονται ότι πολύ δύσκολα μπορούν να περάσουν κοινό υποψήφιο στο δεύτερο γύρο. Για να πετύχαιναν κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να έχουν:
- Προγραμματικές θέσεις που να συνέπιπταν εν πολλοίς με τις επιθυμίες της κοινής γνώμης και ιδιαίτερα της σιωπηλής πλειοψηφίας. Αυτό, θεωρητικά τουλάχιστον, δεν θα ήταν αδύνατο, λαμβάνοντας υπόψη την απαξίωση της πολιτικής από την πλειοψηφία των πολιτών και το μέγεθος του κόμματος της «αποχής», όπως φαίνεται και από τις δημοσκοπήσεις.
- Υποψήφιο με πραγματικές ηγετικές ικανότητες και πετυχημένη ηγετική σταδιοδρομία, που να μπορούσε να πείσει το λαό και για τις ικανότητες του και για τη γνησιότητα των πιστεύω και των προθέσεων του!
- Γνήσιες προθέσεις υποστήριξης του υποψήφιου.
Πλην όμως ουδέν από τα πιο πάνω επιδεικνύουν. Γενικολογούν στη διακήρυξη και δεν παρουσιάζουν οποιαδήποτε διάθεση υλοποίησης θέσεων της ΑΠΟ ΤΩΡΑ, παρόλο που η πλειοψηφία της Βουλής διατείνεται ότι τις υποστηρίζει. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΜΕ ΗΓΕΤΙΚΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ -ούτε καν διευθυντικά, ούτε καν επικοινωνιακά– ΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΝ ΓΡΑΠΤΩΣ ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΟΥΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥΣ! Δεν δείχνουν φυσικά οποιαδήποτε διάθεση να επιλέξουν νέα άτομα με φρέσκες ιδέες, ρεαλιστική επίγνωση της κατάστασης, με όραμα και με αποδεδειγμένη ικανότητα υλοποίησης του!
Ταυτόχρονα, παραδέχονται ότι δεν μπορούν να συνεργαστούν επί ίσοις όροις με το ΑΚΕΛ –και ορθά, ενόψει της πρόσφατης ιστορίας και εμπειρίας- και παρουσιάζουν, τουλάχιστον ως «ομάδα», αλλεργία σε συνεργασία με το ΔΗΣΥ –όπου θα μπορούσαν, και θεωρητικά και πρακτικά, να επιβάλουν θέσεις που να απαντούν στις ανησυχίες και επιθυμίες της κοινής γνώμης!
Ο πολίτης διερωτάται γιατί παρουσιάζουμε σ’ αυτό τον τόπο αυτή την οικτρή εικόνα. Στα μάτια του, ο λόγος είναι εμφανής: τα πλείστα πολιτικά κόμματα και πλείστοι επαγγελματίες πολιτικοί δεν έχουν επίσημο ΚΩΔΙΚΑ ΗΘΙΚΗΣ και άρα δεν τηρούν οποιονδήποτε τέτοιο κώδικα (ούτε καν σε προσωπικό επίπεδο)! Δεν έχουν πάρει είδηση για το τι θέλει ο λαός!
Αν ήθελαν τα πολιτικά μας κόμματα να πείσουν το λαό ότι μπορούν να επιφέρουν αλλαγές στον τόπο, θα έπρεπε πρώτα να αλλάξουν τα ίδια. Και πολύ φοβούμαι ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΛΛΑΖΑΝ ΤΑ ΑΤΟΜΑ που τα διοικούν! Πώς; Μα απλά μέσα από εσωτερική δημοκρατική ανατροπή!
ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΤΕΡΗ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ …ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ!
Και στις δύο περιπτώσεις, ο πολίτης έχει το λόγο, αν όντως επιθυμεί αλλαγή.
Ιδού η …Κύπρος, ιδού και το …πήδημα!
*Δημοσιεύτηκε στον ΠΟΛΙΤΗ στις 3.6.2012