Του Νίκου Τιμοθέου
Η επίτευξη της ραγδαίας βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου και η σμίκρυνση της εισοδηματικής διαφοράς μεταξύ των «τάξεων» και ουσιαστικά η εξάλειψη τους με την ανάδυση της μεγάλης μεσαίας τάξης ήταν το αποτέλεσμα των φιλελεύθερων πολιτικών ιδεολογιών που επικράτησαν από τη Γαλλική επανάσταση μέχρι τώρα και των αγώνων του συνδικαλιστικού κινήματος. Αγώνες που κατάφεραν να μειώσουν σημαντικά τις ώρες εργασίας και να επιμηκύνουν τις άδειες ασθενείας και ανάπαυσης, να αυξήσουν το εισόδημα των μισθωτών, να βελτιώσουν τις συνθήκες εργασίας, την ΙΦΠ, κοκ.
Η βελτίωση υπήρξε τόσο μεγάλη που, σήμερα για τη μεγάλη πλειοψηφία των υπαλλήλων, τα συνδικάτα δεν έχουν περιθώρια βελτίωσης και «αγωνίζονται για τη διατήρηση των κεκτημένων»!
Ο κλασικός ρόλος των συνδικάτων έχασε το νόημα και τη σημασία του!
Αυτό όμως δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ή δεν το δέχονται τα συνδικάτα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Προσπαθούν να συντηρήσουν τον παρωχημένο ρόλο τους με τεχνητό τρόπο, με απαξιωτικούς και απαξιωμένους όρους και ετικέτες, όπως «εργαζόμενοι» για τους υπαλλήλους σε αντιπαράθεση με όλους τους άλλους, ως εάν ένας αυτοεργοδοτούμενος ή ιδιοκτήτης βιοτεχνίας ή ΜΜΕ δεν εργάζεται – παρόλο ότι συχνά εργάζεται πιο πολλές ώρες και νιώθει μεγαλύτερη ανασφάλεια και άγχος και έχει μικρότερο ωριαίο συνολικό εισόδημα!
Απαξιωμένη και παραπλανητική είναι και η ετικέτα των «εχόντων και κατεχόντων»!
Ποιους «κακούς» εννοούν άραγε με αυτήν οι εργατοπατέρες;
- Όσους έχουν περιουσία;
Και όμως, το ποσοστό των κυπριακών νοικοκυριών με ιδιόκτητη κατοικία είναι από τα ψηλότερα στην ΕΕ (τρία στα τέσσερα νοικοκυριά). Πολλά έχουν και εξοχικό σπίτι ή και επιπρόσθετο οικόπεδο ή χωράφι! Όλα έχουν ένα ή περισσότερα ιδιόκτητα αυτοκίνητα! - Όσους έχουν ψηλό εισόδημα, ψηλά ωφελήματα και ψηλή σύνταξη;
Και όμως, τα μέλη των μεγάλων συντεχνιών (ΠΑΣΥΔΥ, ΟΕΛΜΕΚ/ΟΛΤΕ/ΠΟΕΔ, ΕΤΥΚ, ΣΕΚ/ΟΗΟ, ΠΕΟ/ΣΗΔΗΚΕΚ, κα) έχουν εισοδήματα, ωφελήματα και σύνταξη που τα θέτουν στα ψηλότερα υποστρώματα της μεσαίας τάξης και ως ποσοστό του κατά κεφαλή ΑΕΠ στις ψηλότερες θέσεις της ΕΕ!
Ως αποτέλεσμα της φιλοσοφίας αυτής, οι συντεχνίες διατηρούν απηρχαιωμένους και απαξιωμένους σκοπούς και στόχους – θα τολμούσε κάποιος να πει «ιδεοληψίες».
Η δράση τους δεν συμβάλλει πλέον στη βελτίωση ούτε της οικονομίας ούτε της (παραγωγικής) κερδοφορίας των επιχειρήσεων-εργοδοτών τους και άρα ούτε του βιοτικού επιπέδου και της ευημερίας των μελών τους.
Πριν 20 μόλις χρόνια, «αντίπαλος» των μελών τους ήταν ο «εργοδότης» τους.
Σήμερα, άλλαξε ο αντίπαλος!
Αντίπαλοι τους είναι οι ίδιοι οι αντίπαλοι των επιχειρήσεων και οργανισμών που εργοδοτούν τα μέλη τους:
- Η χαμηλή παραγωγικότητα.
- Η χαμηλή ή και ανύπαρκτη καινοτομία.
- Η χαμηλή ανταγωνιστικότητα.
- Η θνησιμότητα των επιχειρήσεων λόγω του διεθνούς άκρατου καπιταλισμού.
- Ο στείρος σοσιαλισμός.
- Η πολιτική των πολυεθνικών χρηματο-οικονομικών οργανισμών!
Η αρνητική εικόνα των κυπριακών επιχειρήσεων και οργανισμών, συμπεριλαμβανομένου του ευρύτερου δημόσιου τομέα (ΕΔΤ), οφείλεται σε πολλούς δυσμενείς παράγοντες, όπως
(1) Τη χαμηλού επιπέδου ηγετική, διοικητική και διευθυντική ικανότητα.
(2) Την ελλιπή μηχανοργάνωση και την αναποτελεσματική διαχείριση των επιχειρησιακών διεργασιών.
(3) Την έλλειψη συστημάτων στοχοθέτησης, στοχομέτρησης και αξιολόγησης με βάση την απόδοση.
(4) Την ύπαρξη άκαμπτων συστημάτων αυτόματης αύξησης μισθού με ετήσιες προσαυξήσεις και ΑΤΑ με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κίνητρο για βελτίωση.
(5) Την ύπαρξη παράδοσης προαγωγών με βάση κυρίως την αρχαιότητα αντί της ικανότητας για τη νέα θέση και προσλήψεων με «μέσον» .
(6) Τη μη κοινωνικοποίηση των οργανισμών και επιχειρήσεων.
(7) Τη ψευδο-ιδεολογική αντίδραση στη συνεργασία του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα.
(8) Τις πελατειακές σχέσεις συντεχνιών και κομμάτων και με υπάλληλους και με εργοδότες.
(9) Τις πελατειακές σχέσεις συντεχνιών με πολιτικά κόμματα!
Για τη δημιουργία ή και τη συντήρηση πολλών από τους δυσμενείς αυτούς συντελεστές, ευθύνη έχουν και οι συντεχνίες και τα μέλη τους (και για τον ΕΔΤ, κόμματα που διατηρούν στενές σχέσεις μαζί τους) και άρα οι ίδιες έχουν μεγάλο μέρος της ευθύνης για τη διόρθωση τους. Θα μπορούσαν ακόμη και μπορούν να συμβάλουν στην αντιμετώπιση πολλών αν όχι όλων των υπόλοιπων παραγόντων.
Έφθασε η ώρα για μια μεγάλη αλλαγή. Θα πρέπει τα συνδικάτα να αναθεωρήσουν τη φιλοσοφία και το ρόλο τους, ώστε να συμβάλουν στην πρόοδο και της οικονομίας και των μελών τους.
Επ’ αυτού σύντομα!
*Δημοσιεύτηκε στον ΠΟΛΙΤΗ στις 23.10.2011