Του Νίκου Τιμοθέου
Τα εργατικά συνδικάτα έχουν απολέσει τον παραδοσιακό τους ρόλο: να ανταγωνίζονται τον εργοδότη για να πετύχουν καλύτερους όρους εργοδότησης για τα μέλη τους – μισθό, άδειες, ΙΦΠ, σύνταξη, κοκ – ουσιαστικά ένα μεγαλύτερο μερίδιο από τον παραγόμενο πλούτο και άρα από τα κέρδη του εργοδότη ή του κράτους!
Και αυτό χωρίς ουσιαστική συμμετοχή στο ρίσκο και στην προσπάθεια βελτίωσης της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας. Απεναντίας, συχνά με τη δράση και τη συντηρητικότητα τους προκαλούν χειροτέρευση και των δύο!
Σήμερα η πλειοψηφία των ιδιωτικών επιχειρήσεων (εργοδοτών και μετόχων/ιδιοκτητών) του τόπου αντιμετωπίζει σοβαρό κίνδυνο πτώχευσης – το ίδιο και το κράτος!
Επιχειρήσεις και υπάλληλοι αντιμετωπίζουν τώρα πια τους ίδιους «αντίπαλους»!
Τα ίδια συμβαίνουν και στον ΕΔΤ, όπου η συντηρητικότητα των συντεχνιών προκαλεί όχι μόνο στασιμότητα, αλλά και οπισθοδρόμηση. Αποτέλεσμα: περαιτέρω επιβάρυνση της επιχείρησης και της οικονομίας του τόπου!
Θα παρουσιάσουμε και θα αναλύσουμε το πρόβλημα, αρχίζοντας με τον ΕΔΤ.
Οι αρνητικοί παράγοντες που βλάπτουν τις επιχειρήσεις και τον ΕΔΤ και η στάση των συνδικάτων
Ας δούμε όμως σε κάποια λεπτομέρεια τους αρνητικούς παράγοντες που ζημιώνουν την οικονομία μας και που συντηρούνται από τα συνδικάτα.
(1) Έλλειψη στοχοθέτησης, στοχομέτρησης και αξιολόγησης με βάση την απόδοση
Κανένας οργανισμός και υπηρεσία του ΕΔΤ δεν έχει εισαγάγει σύστημα ατομικής ή τουλάχιστον ομαδικής στοχοθέτησης και στοχομέτρησης.
Κατά συνέπεια, αδυνατούν να αξιολογήσουν με μετρήσιμα κριτήρια την απόδοση του κάθε υπαλλήλου τους. Και φυσικά, ούτε και σε θέση είναι να εισαγάγουν συστήματα αμοιβής με βάση την απόδοση.
Ακόμη και οι ελάχιστοι εκείνοι οργανισμοί και υπηρεσίες που διαμορφώνουν και εφαρμόζουν Επιχειρησιακό Σχέδιο Δράσης σε συνδυασμό με τον ετήσιο Προϋπολογισμό τους, δεν κάνουν το απαραίτητο βήμα να διαμορφώσουν στοχοθέτηση και στοχομέτρηση στο ατομικό επίπεδο!
Και όμως όλα τα σύγχρονα συστήματα αμοιβών βασίζονται σε σταθερό μέρος (που μπορεί να αυξάνεται αργά με βάση κάποιες παραμέτρους) και σε ένα μέρος που εξαρτάται από την απόδοση του ατόμου – και που αυξάνεται σημαντικά στις θέσεις ευθύνης!
Αυτό φυσικά βολεύει τα άτομα χαμηλής και μέτριας απόδοσης και απογοητεύει τα ψηλής απόδοσης με μακροχρόνιο αποτέλεσμα να μειώνεται αντί να ψηλώνει η μέση παραγωγικότητα.
Τα συνδικάτα, ελεγχόμενα από υπαλλήλους μέτριας και χαμηλής παραγωγικότητας και μιας τάσης εξίσωσης των πάντων υπό το μανδύα της «αλληλεγγύης» και «δικαιοσύνης», όχι μόνο δεν έχουν επιδιώξει την εισαγωγή τέτοιων συστημάτων, αλλά και εκεί που καταβλήθηκε προσπάθεια εισαγωγής τους, τα «έπνιξαν» με χίλιες δικαιολογίες και προφάσεις!
Αποτέλεσμα: Η συντριπτική πλειοψηφία των λειτουργών του ΕΔΤ σε όλα τα επίπεδα αξιολογείται ως εξαιρετική!
(2) Έλλειψη συστημάτων αξιολόγησης απόδοσης με στόχο την ανάπτυξη του ατόμου
Τα σύγχρονα συστήματα αξιολόγησης απόδοσης δεν έχουν αποκλειστικό στόχο τον καθορισμό της αμοιβής. Απεναντίας, βασικός στόχος τους είναι η αξιολόγηση της προόδου κάθε ατόμου έναντι των στόχων που συμφώνησε με τον προϊστάμενο του προηγουμένως και η διαμόρφωση ενός φιλόδοξου Σχεδίου Ατομικής Ανάπτυξης (ΣΑΑ). Αυτό περιλαμβάνει ανάλογα με το είδος της εργασίας και τις αδυναμίες που διαπιστώνονται, κατά την αξιολόγηση, ένα συνδυασμό παρακολούθησης σειρών μαθημάτων, επιμόρφωσης με μελέτη σε ώρες εκτός εργασίας, καθοδήγησης κατά την εργασία (coaching/learning on-the-job) και καθοδήγησης εκτός εργασίας (mentoring). Η επιτυχία των συστημάτων αυτών είναι αποδεδειγμένη και γι’ αυτό εφαρμόζονται συστηματικά σε όλες τις σύγχρονες χώρες και τις επιχειρήσεις τους. Και όμως στην Κύπρο και ιδιαίτερα στον ΕΔΤ είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα.
Και στον τομέα αυτό, τα κυπριακά συνδικάτα αντί να πιέζουν για την εισαγωγή τους, κάνουν το αντίθετο. Έχουν πετύχει να γίνεται αποδεκτή από οργανισμούς η απόκτηση ορισμένων πιστοποιητικών επιμόρφωσης σε γενικά θέματα (ορισμένα αμφιβόλου μάλιστα αξίας), για την παραχώρηση επιπρόσθετων προσαυξήσεων, άσχετα αν το άτομο χρειάζεται τη συγκεκριμένη επιμόρφωση, αν έχει σχέση με τη δουλειά του, αν εφαρμόζει στην πράξη ό,τι έμαθε και αν βελτιώνεται η απόδοση του!
Αποτέλεσμα: Το άτομο ενδιαφέρεται μόνο να βελτιώσει το βιογραφικό του και το μισθό του και όχι την παραγωγικότητα του!
Στο επόμενο άρθρο μας θα δούμε και άλλους αρνητικούς παράγοντες που συντηρούνται από τις συντεχνίες, πριν κάνουμε εισηγήσεις για το νέο ρόλο που πρέπει να αναλάβουν!
*Δημοσιεύτηκε στον ΠΟΛΙΤΗ στις 31.10.2011