Του Νίκου Τιμοθέου
Είδαμε σε προηγούμενα άρθρα ότι η ανάδυση της μεγάλης μεσαίας τάξης έχει απαξιώσει την ταξική πάλη και αντιπαλότητα και ότι σήμερα οργανισμοί, επιχειρήσεις και συνδικάτα αντιμετωπίζουν του ίδιους αντίπαλους:
- Εσωτερικά: ψηλό εργατικό κόστος, χαμηλή παραγωγικότητα, αναποδοτική διοίκηση και διεύθυνση σε όλα τα επίπεδα και συχνά κακοδιαχείριση
- Εξωτερικά: τη χαμηλή εξυπηρέτηση και το κόστος του δημοσίου, την παγκοσμιοποίηση και τον άκρατο καπιταλισμό!
Παρουσιάσαμε και αναλύσαμε τους δυσμενείς παράγοντες που μαστίζουν τον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΕΔΤ), τους κυπριακούς οργανισμούς και πολλές επιχειρήσεις και ότι σ’ αυτούς δυστυχώς συμβάλει και η στάση των συντεχνιών:
(1) Τη χαμηλού επιπέδου ηγετική, διοικητική και διευθυντική ικανότητα
(2) Την αναποτελεσματική διαχείριση των επιχειρησιακών διεργασιών και την ελλιπή μηχανοργάνωση
(3) Την έλλειψη συστημάτων στοχοθέτησης, στοχομέτρησης και αξιολόγησης με βάση την απόδοση
(4) Την ύπαρξη άκαμπτων συστημάτων αυτόματης αύξησης μισθού με ετήσιες προσαυξήσεις και ΑΤΑ και την έλλειψη κινήτρων για βελτίωση
(5) Την ύπαρξη παράδοσης προαγωγών με βάση κυρίως την αρχαιότητα αντί της ικανότητας για τη νέα θέση και προσλήψεων με «μέσον»
(6) Τη μη κοινωνικοποίηση των οργανισμών και επιχειρήσεων
(7) Την ψευδο-ιδεολογική αντίδραση στη συνεργασία του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα
(8) Τις πελατειακές σχέσεις συντεχνιών και κομμάτων και με τους υπάλληλους και με τους εργοδότες
(9) Τις πελατειακές σχέσεις συντεχνιών με τα πολιτικά κόμματα!
Η χαμηλή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα πλήττει την εθνική οικονομία.
Πλήττει και τους μισθωτούς και του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα.
Η επίλυση του προβλήματος βαρύνει τόσο την πολιτική ηγεσία (Κυβέρνηση, Βουλή, Κόμματα) όσο και τις διοικήσεις και διευθύνσεις, αλλά και τα συνδικάτα των μισθωτών – στον ΕΔΤ ουσιαστικά ΜΟΝΟ τα συνδικάτα έχουν άμεσο συμφέρον και υποχρέωση έναντι των μελών τους να το πράξουν, στον ιδιωτικό τομέα έχουν παράλληλο συμφέρον με τους εργοδότες/διευθυντές!
Η πολιτική ηγεσία, οι διοικήσεις και οι διευθύνσεις των δημόσιων υπηρεσιών και οργανισμών και των δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων οφείλουν να εκσυγχρονίσουν το καθεστώς λειτουργίας τους και να εισαγάγουν σύγχρονα συστήματα διοίκησης: διαχείρισης διεργασιών, μηχανοργάνωσης, επιλογής, αξιολόγησης και διορισμού των αξιωματούχων και των διευθυντικών στελεχών, διεύθυνσης (στοχοθέτησης, στοχομέτρησης και αξιολόγησης και αμοιβής με βάση την απόδοση), κοκ, να μειώσουν το κόστος και να βελτιώσουν την παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα τους.
Τα συνδικάτα όμως έχουν αμεσότερο συμφέρον να αλλάξουν άρδην τους στόχους, την πολιτική, τη στρατηγική και τη δράση τους και να εξαναγκάσουν τις διοικήσεις, τις διευθύνσεις και την πολιτική ηγεσία να εφαρμόσει στην πράξη σύγχρονα συστήματα και μεθόδους, ώστε να ανατρέψει τους αρνητικούς παράγοντες που παραθέσαμε και να διασφαλίσει συνεχή βελτίωση της παραγωγικότητας και ένα αισιόδοξο μέλλον για τους μισθωτούς-μέλη τους. Διαφορετικά θα κλαίνε επί ερειπίων!
Ειδικότερα για τους ημικρατικούς οργανισμούς, θα πρέπει να πιέσουν για την άμεση έναρξη της σταδιακής κοινωνικοποίησης τους.
Αυτό θα επιτευχθεί με τη μετοχοποίηση τους και την ανάληψη από το προσωπικό, σε ατομικό επίπεδο, σημαντικού μέρους των μετοχών, ενώ ένα άλλο μέρος θα πρέπει να αναληφθεί από ταμεία προνοίας και συντάξεως υπαλλήλων. Ακόμη, όπου απαιτείται σύγχρονη τεχνογνωσία, καινοτομία και οικονομία μεγέθους (πχ cyta, ΑΗΚ, ΑΛ και ΚΑ), θα πρέπει να προσελκυστούν, ως στρατηγικοί συνεταίροι/επενδυτές, οι καλύτερες ευρωπαϊκές αδελφές επιχειρήσεις.
Θέλω να ελπίζω ότι η κρίση, την οποία βιώνει ο τόπος μας, έχει προκαλέσει και στον τομέα αυτό σημαντική ωρίμανση.
Οι πολίτες το δείχνουν καθημερινά με επώνυμα άρθρα και επώνυμα και ανώνυμα σχόλια στο διαδίκτυο. Τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι το φωνάζουν!
Τα κεντροδεξιά πολιτικά κόμματα το αποδεικνύουν με τη στάση τους στη Βουλή και η αριστερά ακολουθεί, θέλοντας και μη!
Έφθασε η ώρα να κάμουν και οι συντεχνίες την επανάσταση τους!
Να συνειδητοποιήσουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μελών τους ανήκει στη μεγάλη μεσαία τάξη και ότι η εποχή της ταξικής πάλης έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Αντίπαλος τους δεν είναι πια ο εργοδότης, αλλά η κακή παιδεία, το κακό δημόσιο και η χαμηλή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα.
Το ερώτημα είναι: Θα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και θα εισέλθουν στον 21ο αιώνα, σπρώχνοντας και την Κυπριακή οικονομία σ’ αυτόν; Θα μετεξελιχθούν σε συντελεστή προόδου, όπως ήταν αρχικά, ή θα αφεθούν σε σταδιακή απολίθωση και αφανισμό;
*Δημοσιεύτηκε στον ΠΟΛΙΤΗ στις 21.11.2011