Του Νίκου Τιμοθέου
Υποθέτω όλοι ξέρουμε τη διδακτική ιστοριούλα με το βάτραχο και τον σκορπιό αλλά απ’ ότι φαίνεται την ξεχνάμε.
Ο σκορπιός ανήμπορος να διασχίσει από μόνος του το ποτάμι, ζητά από το βάτραχο να τον κουβαλήσει στην πλάτη για να περάσουν μαζί απέναντι. Ο βάτραχος διστακτικός φοβάται μήπως ο σκορπιός τον τσιμπήσει ενόσω τον κουβαλά. Ο σκορπιός τον καθησυχάζει λέγοντας πως αν έκανε κάτι τέτοιο τότε θα πέθαιναν και οι δύο και άρα το κοινό συμφέρον καθιστά τον βάτραχο ασφαλή. Ο βάτραχος δέχεται και ξεκινούν. Στα μισά του δρόμου ωστόσο, ο σκορπιός όντως τσιμπά τον βάτραχο και καθώς είναι και οι δύο πλέον καταδικασμένοι να πεθάνουν, ο βάτραχος ζητά να μάθει το γιατί. Ο σκορπιός αποκρίνεται: «Μα είναι στη φύση μου. Δεν μπορώ να το αποτρέψω».
Ο κύριος Έσπεν Μπαρθ Άιντα μας πληροφόρησε ότι εν μέσω (Τουρκικής) κρίσης, υπάρχει ένα τεράστιο παράθυρο ευκαιρίας με υπέροχη θέα προς τη λύση του Κυπριακού. Δεν άκουσα που ακριβώς στηρίζει τους ισχυρισμούς του και πως είναι δυνατό το αποτυχημένο πραξικόπημα και το απορρέον μένος του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να ευνοεί μια λύση εκτός κι αν είναι τόσο κραυγαλέα συμφέρουσα για την Τουρκία ώστε να κατευνάσει κάποια πνεύματα στο εσωτερικό. Επομένως ακόμα και εάν η παρούσα συγκυρία ευνοεί κάποιου είδους λύση, το περιεχόμενο της μπορεί να είναι πολύ επίφοβο.
Αν ξεκινήσουμε σήμερα μαζί το ταξίδι της λύσης, κινδυνεύουμε από τον σκορπιό και στα μισά του δρόμου δεν θα υπάρχει σανίδα σωτηρίας. Το τι ίσως μας δίδει η παρούσα κατάσταση είναι απόδειξη ότι οι πολιτικές ισορροπίες στην περιοχή μας (και παντού) είναι ρευστές και ότι υπάρχει ελπίδα να γυρίσουν σύντομα υπέρ μας. Άρα περιμένουμε.
Ήδη η στάση Ερντογάν – και ο εκ των υστέρων χειρισμός της αποτυχημένης προσπάθειας των πολιτικών του αντιπάλων – σηκώνει θύελλα αντιδράσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση με την κήρυξη της χώρας σε «Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης», το ενδεχόμενο επαναφοράς της θανατικής καταδίκης και την απειλή που σκεπάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα.
Σκέφτηκαν οι ευρωπαίοι εταίροι το πλήγμα στην Ενωμένη Ευρώπη αν η Τουρκία ήταν μέλος της; Ο σκορπιός θα κτυπούσε και ο βάτραχος θα βούλιαζε ανεπανόρθωτα.
Την ιστοριούλα μας φαίνεται να έχουν ξεχάσει και οι Αμερικάνοι (και οι λοιποί ΝΑΤΟϊκοί) φίλοι μας που εμπιστεύτηκαν τον σκορπιό στήνοντας και εξοπλίζοντας με πυρηνικά τη βάση του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία και τώρα δεν ξέρουν τι να περιμένουν: από ομαλοποίηση της κατάστασης μέχρι και απροκάλυπτο εκβιασμό για την έκδοση του Φετουλάχ Γκιουλέν έναντι των στρατιωτών και των πυρηνικών τους.
Τώρα από ποιους περιμένουμε να διαμορφώσουν στρατηγική;
• Από τα κόμματα του «ενδιάμεσου» που είναι αρνητικοί και μαξιμαλιστές στα πάντα;
• Από το ΑΚΕΛ που βολοδέρνει ανάμεσα στο κομματικό (λέγε …κομματογραφειοκρατικό) συμφέρον και το «εθνικό» και θέλει αποστρατικοποίηση, ώστε να είμαστε έρμαιο κάθε εξωτερικής (βλέπε τούρκικης) απειλής;
• Από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη συνέχιση των συνομιλιών για λύση και την επόμενη προεδρική θητεία;
Η απλή λογική λέει ότι μόνη μας επιδίωξη οφείλει να είναι μια λύση που να διασφαλίζει ΠΛΗΡΩΣ το κοινοτικό κεκτημένο και εγγυήσεις ΜΟΝΟΝ από διεθνείς οργανισμούς, πχ το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, χωρίς αποστρατικοποίηση, αλλ’ απεναντίας με μια μικρή σύγχρονη αποτρεπτική στρατιωτική δύναμη, που θα συμμετέχει, έστω και συμβολικά, σε Ευρωπαϊκές ειρηνευτικές επιχειρήσεις!
- Μόνη εναλλακτική λύση, είτε μας αρέσει είτε όχι, θα είναι και de jure πλέον η διχοτόμηση!
- Οποιαδήποτε μπαστάρδικη λύση θα είναι …αυτοκτονία!
Δημοσιεύτηκε στον ΠΟΛΙΤΗ στις 1.7.2016